اصل وحدت راه آشنايي با شعور کيهاني و مشاهده و تحولات خارق العاده پيش آمده ناشي از اتصال و ارتباط با آن و انجام فعاليتهاي مثبت انساني در اين رابطه، ما را هر روز بيشتر از پيش با اين پديده عجيب و شگفت انگيز الهي، آشنا ساخته و به درک وحدت حاکم بر جهان هستي، نزديکتر ساخته است. همان وحدتي که همه اجزاء جهان هستي را به يکديگر پيوند داده و نداي تن واحده بودن آن را، به گوش جانهاي بيدار و آگاه، در هر لحظه فرياد ميزند: اين همه عکس مي و، نقش مخالف که نمود يک فروغ رخ ساقي است، که در جام افتاد ( حافظ ) پيامي که ما را به فراتر از مرزهاي تفکرات و انديشه هاي انساني هدايت نموده و در بالاترين مرنبه فکري و بينشي قرار داده و به اين فراز و مرتبه از آگاهي رسانيده است که نه تنها بني آدم اعضاي يک پيکرند بلکه: جهان هستي همه، يک پيکر است که در آفرينش، ز يک گوهر است و با اين نگرش، ما وسعت ديد و انديشه خود را نه تنها از مرزهاي قومي، قبيله اي، ملي(ناسيونال)، نژادي و حتي جهاني(اينترناسيونال) گسترش داده بلکه دامنه تفکرات، درک و بينش خود را معطوف به همه جهان هستي(اينتريونيورسال) نموده و اعتقاد داريم که بدون درک جهان هستي و هوشمندي حاکم بر آن، انسان همواره در کثرت و سرگشتگي به سر برده و همه راه هاي مقابل او، بسته خواهد بود. اين درک عميق، به دنبال آشنايي عملي با شعور الهي يا همان هوشمندي حاکم بر جهان هستي، پيش آمده است و اين هوشمندي و شعور (وسيله)، ما را به وحدت جهان هستي(هدف) و از طريق وحدت راه (مسير) هدايت نموده است. شرط اساسي رسيدن به وحدت ايجاب مي کند که همه عوامل در برگيرنده و تعريف کننده آن، خود نيز در وحدت باشند و از اينجا مي توان پي برد که، نمي شود در کثرت راه بود و به وحدت رسيد، يعني فرد نمي تواند با در هم آميختن چندين راه مختلف به وحدت برسد، زيرا ممکن است راه هاي انتخاب شده از نظر چهارچوب هاي اجرايي و تجزيه و تحليل هاي لازمه، با يکديگر در تضاد باشند وليکن همگي آنها، هدف مشترکي را دنبال کنند. هر چند که راه هاي رسيدن به اين وحدت، متعدد است و به تعداد نفوس انسانها مي تواند راه هاي مختلف وجود داشته باشد وليکن هر راه به تنهايي، بايستي در وحدت کامل باشد. راه کثرت، خود کثرت آفريده و به دنبال آن اغتشاش و سرگرداني بوجود مي آور. مثلا براي منظوري خاص ممکن است در مکتب هايي از ذکر و مانترا استفاده شود در حالي که براي همان منظور در مکتب ديگري (مکتب وحدت کيهاني)، نـه تنها ذکـر و مانترا مورد استفاده قرار نگيرد، بلکه در صورت استفاده در اتصال به شبکه شعور کيهاني، ايجاد اختلال نيز بنمايد و همچنين مثلا در مکتب هايي، رياضت و سختي دادن به جسم، گوشه گيري و تارک دنيا شدن، مورد استفاده قرار بگيرد، در حاليکه در مکتب ديگري اين کار خطايي بزرگ محسوب شود که البته در مکتب ما نيز چنين ميباشد. وحدت کيهاني، همان وحدت الهي است و روزي که انسان به درک اين وحدت نائل شود و خود را با عالم هستي در يکتايي و همسويي ببيند، به مرز خدايي شدن و خدايي ديدن رسيده است. زماني که هر کجا رو نمايد فروغ رخ او را دريابد و به جز او را نبيند: رسد آدمي به جايي، که به جز خدا نبيند و در آن صورت به معناي: قبله ام يک گل سرخ جانمازم چشمه مُهرم نور، ... رسيده و چيزي جز تجلي الهي را در پيش رو نخواهيم ديد، وهمچنين به عينيت "اينما تولوا فثم وجه الله" پي برده و به دنبال آن: کعبه ام مثل نسيم مي رود باغ به باغ مي رود شهر به شهر حجرالاسود من ، روشني باغچه است. ( سهراب سپهري ) و درآن زمان متوجه خواهيم شد که به هر سو نظاره کنيم، تجلي او را ديده و با ديدن تجليات او در واقع از ديدن اثر، پي به وجود صاحب اثر برده ايم. روشن بنگر که افتاب است آن نور که خوانيش به مهتاب ( شاه نعمت الله ولي ) و از نظاره مهتاب، در حقيقت پي به وجود آفتاب برده ايم. آفتابي که از خورشيد است، همان خورشيدي که نمي توانيم به طور مستقيم، لحظه اي به آن نگاه کنيم و چشمان ما ياراي تحمل نور آن را ندارد. در خاتمه ضمن دعوت به رعايت اصل وحدت راه، مبني بر، خودداري از تلفيق و ترکيب راهها و شيوه هاي مختلف و همزمان يکديگر، و با در نظر گرفتن و مطالعه و بررسي نکات متضاد آنها، از سرگشتگي خود و ديگران جلوگيري نموده و در نتيجه از بهم ريختگي هاي بعدي نيز که به کرات مشاهده گرديده است جلوگيري شود و فراموش نکنيم که هدف نهايي، رسيدن به وحدت کيهاني، از طريق آشنايي عملي با "شعور الهي" ميباشد و تمام فعاليت هاي افراد مي بايستي با در نظر گرفتن اين هدف صورت بگيرد، و در غير اينصورت اين فعاليت ها فاقد ارزش هاي لازم معنوي و عرفاني بوده و صرفا در جهت رشد منيت، معرکه گيري و خود نمايي تلقي خواهد گرديد. با اميد به درک وحدت جهان هستي محمد علي طاهري
|